Każdy kolejny rok przynosi zmiany w przepisach, jedne z nich dotykają prawa spadkowego czy administracyjnego, a inne są związane z regulacjami dotyczącymi prawa pracy. W 2022 roku pewnym modyfikacjom uległy kwestie związane z zasiłkiem chorobowym.

W pierwszej kolejności należy przypomnieć komu przysługuje takie świadczenie. Zgodnie z obecnymi przepisami zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w okresie trwania ubezpieczenia chorobowego. Opisując to zagadnienie, należy podkreślić, że w związku z panującą od dwóch lat pandemią koronawirusa za osobę niezdolną do pracy, której przysługuje prawo do zasiłku chorobowego, uznaje się także osobę, która jest poddana obowiązkowi izolacji lub kwarantanny, a także taką, która nie może wykonywać pracy w wyniku decyzji wydawanej przez właściwy organ na podstawie przepisów o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. Do tego grona zaliczamy także osoby przebywające w zakładach leczenia odwykowego oraz takie, które podały się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów.

Okres przez jaki ubezpieczony może pobierać zasiłek chorobowy wynosi tyle ile czas trwania niezdolności do pracy z powodu choroby, a także w wyniku sytuacji opisanych powyżej, jednak nie może on przekroczyć 182 dni w roku. Oczywiście od tej ogólnej zasady występują wyjątki, a mianowicie w przypadku ciąży oraz gruźlicy czas ten ulega wydłużeniu do 270 dni w roku. Osoby, które mimo wykorzystania tego okresu nadal będą niezdolne do pracy, będą mogły starać się o świadczenie rehabilitacyjne, którego maksymalny okres wynosi 12 miesięcy.

Tutaj należałoby wspomnieć, że od 2022 roku uległ zmianie system wyliczania okresów niezdolności do pracy i niemożności jej świadczenia. Obecnie do okresu zasiłkowego są zaliczane wszystkie wcześniejsze okresy niezdolności do pracy, w sytuacji, kiedy pomiędzy powstaniem nowej, a zakończeniem się poprzedniej niezdolności do wykonywania pracy, nie upłynął okres dłuższy niż 60 dni. Dotychczas istotą wpływającą na wyliczenie okresu zasiłkowego było określenie  „spowodowane tą samą chorobą”, teraz jednostka chorobowa nie ma już znaczenia, a głównym determinującym elementem jest termin pomiędzy schorzeniami, nieprzekraczający 60 dni.

Kolejną zmianą jest długość pobierania zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu do ubezpieczenia. Od tego roku maksymalny okres otrzymywania zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia wynosi 91 dni. Zasada ta nie dotyczy osób, których niezdolność do pracy wynikła na skutek zachorowania na gruźlicę lub w trakcie ciąży.

Trzecią zmianą, jaką wprowadzają nowe przepisy, jest podwyższenie podstawy wymiaru zasiłku chorobowego dla osób przebywających w szpitalu w związku z niezdolnością do wykonywania pracy. Wcześniej zasiłek ten wynosił 70% podstawy wymiaru zasiłku, a obecnie kwota została podniesiona do 80% podstawy wymiaru zasiłku. Na 100% podstawy nadal mogą liczyć osoby, których niezdolność do pracy lub niemożność wykonywania pracy wynika z ciąży, poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów albo też była wynikiem wypadku w drodze do pracy lub z pracy.

W obowiązującej ustawie zostały także zapisane uregulowania dotyczące przekazywania informacji i danych związanych ze świadczeniem chorobowym do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Ma to na celu eliminację nieprawidłowości w korzystaniu ze zwolnień lekarskich.

Podstawa prawna

Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, Dz.U.2021.423 t.j